Düşünüyorum da minicik bir çocuğu gülümsetebilmek kadar kolay bir şey var mı şu hayatta ? Kolay şeyler değersizdir ya . ilginç ama bunun değeri paha biçilemez. insana ilaç gibi geliyor ; hayatın kötülüklerini hiç bilmeyen minicik bir kalbin gülümsemesi ..

planlara inanmam ben .
hayat planlarla yaşanılabilecek bir yer değil ..
düşünüyorum da öyle bir yer olsaydı böylesine sever miydim yaşamayı diye ?
hiç sanmıyorum .
ben hayatı tevafuklarıyla seviyorum . her sabah gözümü açtığımda ne olacağını bilmemek güzel . heycanlı . ve bir o kadar da umut dolu ..
böyle olmasa çok kötü geçen bir günden sonra uyanmak ister miydim ?
her yola çıkışımda hayatımın aşkını bulma ihtimalimle güzel , her gördüğüm kimsesiz çocuğun ailesini bulma ihtimaliyle güzel , ne bilim her ağlayanın birazdan gülebilme ihtimali güzel...